"Wszechświaty" - recenzja książki

Alex. Młody chłopiec mieszkający w Mediolanie. Kapitan drużyny koszykarskiej w szkole. Pozornie nie różniący się od swoich rówieśników. Pozornie, bowiem raz na jakiś czas zdarza mu się zupełnie niespodziewanie tracić przytomność, mimo że nie zdiagnozowano u niego żadnej choroby, a tak przynajmniej nam się wydaje. Nie jest to jednak zwykła utrata przytomności, ponieważ w tym czasie widzi obraz młodej dziewczyny, który z każdą utratą jest coraz bardziej wyraźny, aż w pewnym momencie udaje mu się nawiązać z nią porozumienie i przeprowadzić mentalną rozmowę.

Jenny. Dziewczyna zamieszkująca w Australii. Zdrowa, wysportowana, choć czasami zdarzają jej się dziwne omdlenia, podczas których ma wrażenie, że widzi młodego chłopaka, a z czasem coraz dokładniej słyszy również jego głos. Rozmowy, które stają się coraz wyraźniejsze i dłuższe skutkują wspólną decyzją o spotkaniu. Oboje docierają do ustalonego miejsca i... żadne nie widzi tego drugiego, choć oboje twierdzą, że są w tym samym miejscu...

Chłopiec, nie chcąc się poddać, postanawia odnaleźć jej dom i sprawdzić, co tak na prawdę się dzieje. Jednak to, co odkrywa, przechodzi jego wszelkie wyobrażenia. Alex z przerażeniem stwierdza, że to, co wydaje mu się prawdziwe i rzeczywiste, może niekoniecznie takie jest. Odczucie to potęguje się w momencie powrotu do domu, kiedy to dom nie do końca jest takim, jaki pozostawił, a ulice jego miasta nie wyglądają tak, jakie były - a przynajmniej nie są takie przez cały czas.

Zmieniająca się rzeczywistość, a może tych rzeczywistości jest kilka? Który świat i który wymiar jest prawdziwy? Czy to możliwe, że kilka światów istnieje w tym samym czasie, równolegle do siebie? Czy można przemieszczać się między tymi płaszczyznami, a jeśli tak, co się w takim momencie dzieje i co się doświadcza?

Książka rozpoczyna się dosyć spokojnym tempem i sądziłam, że taka pozostanie do samego końca. Myliłam się całkowicie! Ten leniwy początek bardzo szybko rozkręca się, a tempo, jakie zostaje nadane powieści, nie pozwala na ani chwili oddechu. Opowieść wymaga koncentracji, bowiem akcja jest wartka i rozbudowana. Czasami musiałam się na chwilę zatrzymać i na spokojnie przeanalizować wszystkie przekazane informacje. Książka wciąga i myślę, że nie powodu wybrana została Książką Roku 2013 w kategorii "dla młodzieży" (wybór jury). Jeśli lubicie więc szybką akcję i niecodzienną, zaskakującą fabułę, nie powinniście przeoczyć tej pozycji ;-)