"Upragniony deszcz" - recenzja książki

Arkansas. Rok 1930. Południowe ziemie Stanów Zjednoczonych. Gorące lato męczące nie tylko dla ludzi, ale i mocno dające się we znaki roli i wszelkim uprawom, które są wyjątkowo marne i ubogie. Suszę i brak deszczu odczuwają przede wszystkim ubodzy dzierżawcy, dla których praca na roli jest często jedynym źródłem dochodów dla całej rodziny. Słabe plony oznaczają dla nich głód i nędzę.

Bryony nie chce patrzeć na to, jak jej rodzina głoduje. Jako najstarsza czuje się odpowiedzialna za dwie młodsze siostry, a także za dziadka, który opiekuje się nimi po śmierci rodziców. Dziewczyna nie widzi innego wyjścia, jak prosić o pracę bogatego właściciela plantacji. Zatrudniając się jako służąca pragnie jedynie wywalczyć lepszy byt dla swoich najbliższych, w ogóle nie bierze natomiast pod uwagę tego, że praca ta zmieni całkowicie jej życie i już nic nie będzie takie jak dawniej.

Pracując u bogatych ludzi młoda kobieta ma okazję przekonać się, że życie bogaczy nie jest pozbawione trosk i zmartwień, a ich codzienność nie jest słodka niczym miód. Każdy z nich boryka się z jakimiś problemami, w które Bryony mimochodem zostaje wciągnięta. Szczególnie bliski staje się jej również syn właściciela, ale czy uboga służąca ma prawo w ogóle o nim myśleć?

Książkę mimo dosyć pokaźnych rozmiarów czyta się wyjątkowo szybko. Swoim klimatem przypomina mi ona nieco angielskie powieści dotyczące początku XX wieku - panowie, służący, mezalians społeczny. Amatorzy takich klimatów powinni zatem czuć się wyjątkowo usatysfakcjonowani. Spodoba się ona jednak nie tylko im- ładny język literacki i spokojna, acz wciągająca, akcja sprawiają, że czas spędzony przy powieści wielu uzna za przyjemny i na prawdę udany. Ja powieść tę pochłonęłam w dwa dni, czytała ją również moja mama - stwierdziła, że książka jest fantastyczna i wszystko jej się w niej podobało ;-) Nie pozostaje mi nic innego, jak zaprosić wszystkich o lektury ;-)