Trudno w to uwierzyć, ale mija dziś 10 lat od czasu, gdy założyłam ten blog.  Sama się dziwie, gdyż znana jestem z tego, że moje hobby to zwykle słomiany ogień - wielka fascynacja szybko się wypalająca i natychmiast zastępowana jakąś inną.

Dzięki temu blogowi zaczęłam współpracować z miesięcznikiem "Moje Gotowanie", dla którego przygotowuję już 43 artykuł z serii "Podróże ze smakiem" (właśnie policzyłam i też mnie zaskoczyła ta liczba). Tak blog, jak i publikacje zintensyfikowały znacznie moje zamiłowanie do podróży (krótkie podsumowanie tej pasji będzie w jednym z kolejnych wpisów).

Dziękuję moim wszystkim czytelnikom, że od czasu do czasu tu zaglądają. I tym, którzy towarzyszą mi od samego początku, i tym którzy dołączyli w ciągu tych 10 lat. Tym, którzy periodycznie sprawdzają, co u mnie w trawie piszczy i tym co wpadają po jeden przepis. Mam nadzieję, że wybaczą mi przestoje w publikacji postów (spowodowane, przyznam się bez bicia tak obowiązkami, jak i błogim leniuchowaniem). Dziś życie towarzyskie przeniosło się na społecznościowe portale i blogi stały się chyba trochę staromodne, a może nawet passé. Ja jednak jestem zwolenniczką tej prostej formy dzielenia się własną radosną twórczością i przy niej chwilowo pozostanę.

Blogowa rocznica zbiega się z moimi imieninami. Tradycyjnie więc musi być tort. Ten dzisiejszy może i wygląda niepozornie, ale cieszy się u nas w domu niezwykłym wzięciem. To ostatnio ulubiony tort mojego męża (powoli zdradza Ambasadora, który okazuje się, że jest w pierwszej dziesiątce moich najpopularniejszych postów, kolejne zaskakujące odkrycie...). W zeszłym tygodniu kazał go sobie zrobić 2 razy (to miały być niby takie przedimieninowe testy ;)). Tort jest w dodatku banalnie prosty do zrobienia. Smacznego!