Historie kuchenne

A jak mi idzie mój kuchenny trening? Tak szczerze, to ostatnio fruwam :) W ciągu ostatniego półtora roku nie rzadko było tak, że najchętniej rzuciłabym garami o podłogę i do kuchni nigdy nie wróciła. Nie jestem materiałem na szefa kuchni, nigdy nie chciałam być, założenia od początku miałam inne (stąd szkolę się na asystenta odżywiania, a nie kucharza). Ale prawda jest taka, że praktyki w najlepszej duńskiej stołówce to nie przelewki ;) Mam szansę uczyć się od naprawdę wybitnych kucharzy, co bardzo sobie cenię. Czasem trzeba zagryźć zęby i iść do przodu. No i nauczyć się, że kucharze mają specyficzny sposób bycia i poczucie humoru. Historii mogłabym przytaczać mnóstwo, ale się powstrzymam ;) Powiem tylko, że ostatnio przeżyłam lekki wstrząs, gdy wybitny kucharz ą i ę, który z nami pracował i za codzienną rozrywkę upodobał sobie wdeptywanie Oli w podłogę, na odchodnym powiedział, że będą ze mnie ludzie... Rzucił mi wiązanką komplementów, na które zupełnie nie byłam przygotowana i  które zupełnie zbiły mnie z tropu. Byłam pewna, że uważa mnie za przypadek beznadziejny i ogólnie był koszmarem moich dni i nocy, wiele łez przez niego wylałam (wiem, wiem - nie warto, ale ja wrażliwa jestem ;) ). Wtedy też się poryczałam, ale ze wzruszenia. Tęsknić za nim nie będę, ale zdaję sobie sprawę z tego, ile się od niego nauczyłam. 

Za to ostatnio trenuję nowego kucharza, który przyszedł na jego miejsce. Okazuje się, że 5 lat doświadczenia (w tym półroczny staż w Nomie i np. bycie sous chefem w docenianej restauracji) wcale nadkucharza z ciebie nie robią. Nastawiałam się na wiele, ale że tak brzydko powiem - d... nie urywa... No ale przynajmniej sama mam okazję upewnić się w tym, czego już się nauczyłam :)

Został mi niecały rok treningu, jeszcze zbyt wiele muszę się nauczyć i naprawdę chcę to wykorzystać. Sekcję sałatkową opanowałam do perfekcji, już dawno. Ale jeszcze do niedawna oblewały mnie zimne poty na samą myśl o tym, że miałabym samodzielnie zająć się zimną partią (cztery małe dania typu przystawki). A wczoraj sama zaproponowałam szefowi, że pod nieobecność kolegi mogę zająć się daniem głównym. Chyba miał jakieś wątpliwości, wiedział, że w razie W nie będzie mógł mi przyjść z odsieczą, bo będzie pomagał temu nowemu na zimnych. Ale jednak się zgodził, nawet przystał na moje zmiany w menu ;)

Także dzisiaj zadebiutowałam jako zupełnie niezależny kucharz dania ciepłego, wiadomo - tego najważniejszego ;) Wiem, że takie przechwałki mogą się wydawać trochę mało skromne, ale przecież muszę się z tym kimś podzielić - a najlepiej z czytelnikami bloga kulinarnego ;)

Wcale się nie stresowałam, wszystko miałam pod kontrolą i wyrobiłam się perfekcyjnie w czasie, a jedzenia nie zabrakło. Uśmiech nie schodził mi z ust, bo nagle taka kuchennie dorosła się poczułam, mogę wszystko i te sprawy ;)

Z tej okazji będą dzisiaj zdjęcia z pracy. Od razu uprzedzam niewtajemniczonych - choć ten blog jest zdecydowanie  roślinny, ja sama jestem wszystkożerna, a w pracy gotujemy ze wszystkich składników, również zwierzęcych, stąd i zdjęcia nie będą wegetariańskie :)