Sherlock i upiorna panna młoda – czy rzeczywiście taka upiorna?

Możliwość obejrzenia serialu, który zwykle ogląda się na małym monitorze laptopa, jest świetnym pomysłem. Naprawdę, producenci częściej powinni robić takie akcje, bo tak jak mam pewien problem z zapłaceniem min. 25 złotych za bilet na film, tak na ukochany serial nie zastanawiałam się nawet przez 3 sekundy. Myślę też, że dzięki temu, że specjalny odcinek „Sherlock i upiorna panna młoda” widziałam na dużym ekranie, byłam nim wczoraj absolutnie oczarowana. W kinie co kilka sekund śmiałam się albo wzdychałam z zachwytu Im bardziej jednak emocje opadały, zdawałam sobie sprawę z tego, że w tym specjalnym odcinku gwiazdkowym sporo poszło nie tak.

Tego tekstu nie da się napisać bez spoilerów.

Jeśli więc nie oglądaliście jeszcze tego odcinka i nie chcecie wiedzieć, jakie są jego szczegóły, to nie czytajcie dalej. Po prostu zobaczcie go i wróćcie

Witamy w XIX wieku

Kiedy usłyszałam, że odcinek przeniesie się do czasów „właściwych”, w których powstawał oryginał Arthura Conan Doyle’a, naprawdę się ucieszyłam. Byłam strasznie ciekawa, co takiego zrobią i jak bardzo odmienionego Sherlocka zobaczymy na ekranie. I uważam, że ta podróż w czasie zrobiła im niesamowicie dobrze. Stroje, dekoracje, wnętrza – to wszystko zapierało dech w piersiach i człowiek przenosił się do Londynu w XIX wieku bez żadnego problemu. Co było jeszcze bardzo ciekawe (i zabawne), postaci zostały w większości przeniesione 1:1 (poza Watsonem, o czym napiszę w dalszej części tekstu) i po prostu był to np. Sherlock Holmes z XXI siedzący w pokoju w realiach XIX wieku. Eksperyment udany i miły dla oka.

Porozmawiajmy

Fantastycznie, jak zawsze zresztą, wypadają dialogi. Dialog Sherlocka i Watsona w noc morderstwa, wymiana zdań w kostnicy, monologi Sherlocka, żarty Mary Watson i cudowna Pani Hudson. A przede wszystkim – rozmowa pomiędzy Sherlockiem a Moriartym w mieszkaniu przy Baker Street. Oglądałam na bezdechu, była cała naszpikowana chemią, jaka jest pomiędzy aktorami, no i nie da się ukryć, że Andrew Scott całkowicie kradnie show, jest najlepszym aktorem na planie (choć Cumberbatch ustępuje mu minimalnie).

Trudniejsze zagadki rozwiązywaliśmy, Watsonie

No właśnie. Sama zagadka w tym odcinku jest odrobinę naciągana i prosta. Do tego stopnia, że w połowie seansu wiecie, jakie jest rozwiązanie. Moffat z Gatissem (jak wynika z materiałów dodatkowych) są niesamowicie zadowoleni z rozpisania scenariusza dla tej zagadki, jednak nie da się ukryć, że element kryminalny jest potraktowany zbyt powierzchownie i twórcy tak często rzucają dosłowne wskazówki, że to wszystko może się zacząć nudzić.

Niby we śnie, a jednak na jawie

Mam problem z wykorzystaniem tego motywu w odcinku. Jak dla mnie, ten specjalny odcinek mógłby praktycznie w ogóle nie nawiązywać do normalnej akcji. Albo wyłącznie wskazać widzom możliwość, że to wszystko było snem. Subtelność to jednak nie była mocna strona twórców i motyw snu, majaków i wizji jest podkreślany milion razy. Przy czym perspektywa zdarzeń w którymś momencie zmienia się tak często, że nie wiemy już co jest czym, ale nie czujemy potrzeby, żeby temat zgłębić i to wyjaśnić.

Andrew Scott dobrym aktorem jest

(parafrazując Gombrowicza)

Już przy okazji wpisu o najnowszym filmie z serii Bondów „Spectre” pisałam o tym, że Andrew Scott wywołuje u mnie dużo zachwytów, westchnień i miłości. Jest fantastycznym aktorem i jak mało kto potrafi tak błyskawicznie przeistaczać się w zły charakter (co można było obejrzeć w materiałach dodatkowych do wczoraj puszczanego odcinka). Nie jestem w stanie już widzieć nikogo poza nim jako Moriarty’ego. Dlatego przy całej mojej miłości do Cumberbatcha i Freemana, odcinek dostaje po prostu energetycznego kopa dzięki pojawieniu się Andrew Scotta. Pierwszą scenę pomiędzy Sherlockiem a Moriartym oglądałam na bezdechu, kolejna, nad wodospadem, jest tak groteskowa, że przyjemność znacznie spadła. Ale wciąż – Andrew Scott nawet w tak dziwacznie skonstruowanej scenie – podnosi jakość całości.

Pani Hudson, proszę o więcej

Pani Hudson, choć jest postacią drugoplanową, to ważną dla budowania postaci Sherlocka. Do tej pory, w zwykłych odcinkach, była miła, często zdziwioną, starszą panią, która wynajmuje mieszkanie. W odcinku specjalnym ma rewelacyjną rolę, bo jej postać naprawdę nabrała „rumieńców”. Jest trochę sarkastyczna, upomina się o swoje i jest naprawdę zabawna. Chciałabym, żeby była taka sama w odcinkach z XXI wieku. Świetne są też sceny z monstrualnie grubym Mycroftem Holmesem. W oryginale był postawny, w standardowych odcinkach Sherlocka BBC – bardzo szczupły. W odcinku specjalnym jest przerysowany, groteskowy i wciąż z doskonałym poczuciem humoru.

Martin Freeman a sprawa kobiet

Chyba największa zmiana, jeśli chodzi o charakter postaci, nastąpiła u Watsona. Martin Freeman sam zresztą przyznał w materiale dodatkowym, że mógł trochę inaczej zagrać swoją postać i skorzystał z tego. No właśnie, dr Watson w XXI wieku to zupełnie inny człowiek niż ten w XIX. Nadal jest byłym lekarzem wojennym, spisuje przygody Sherlocka i ma żonę, ale… Jest dużo bardziej gderliwy, ma czasami problemy z poczuciem własnej wartości. A przede wszystkim – nie jest w stanie nadążyć za zmianami związanymi z prawami kobiet. Panie traktuje nie do końca zgodnie ze standardami, do których przyzwyczaja XX i XXI wiek. A jego własna żona wyprzedza epokę i wie, jak ważna jest walka o prawa kobiet.

No właśnie, prawa kobiet. Z jednej strony to świetnie, że w serial wpleciono wątek sufrażystek, walki o równouprawnienie, prawo głosu. Z drugiej strony – naprawdę scenarzyści uznali, że stworzenie gangu sufrażystek, które przemieszczają się w podziemiach kościoła w strojach do złudzenia przypominających te Ku Klux Klanu to dobry pomysł?

Wszyscy dobrze się bawią

I to widać. Odcinek naszpikowany jest smaczkami skierowanymi w stronę fandomu Sherlocka. W całym odcinku jest mnóstwo nawiązań, żartów i sytuacji, które powodują, że ludzie będą go oglądać w kółko i snuć przeróżne teorie. Wszyscy autorzy fanfiction z Sherlockiem i Moriartym w rolach głównych będą piszczeć z radości (i robić kolejne gif-y). To, że Moffat i Gatiss świetnie się bawili, jest widoczne na każdym kroku. A w materiałach dodatkowych są jak małe dzieci, które aż chcą krzyczeć, jak bardzo są z siebie dumne. I ten entuzjazm jest zaraźliwy, nawet pomimo wielu niedociągnięć.

(Koniecznie zobaczcie materiały dodatkowe do odcinka i zdjęcia „behind the scenes”, których są setki na Tumblrze ;))

To jak w końcu było?

Bardzo podobało mi się w kinie i uważam za świetny pomysł puszczanie któregoś z odcinków serialu na dużym ekranie. Ze względu na właściwe towarzystwo, przyjemność była jeszcze większa, bo z przyjaciółką piszczałyśmy w tych samych momentach. Nie będzie to mój ulubiony odcinek Sherlocka. Zagadka nie była zbyt wymagająca, a twórcy zbyt często rzucali oczywistościami w odbiorców, zamiast (jak zawsze) zostawić miejsce dla niedopowiedzeń. Dla aktorów, dialogów i klimatu wiktoriańskiego Londynu naprawdę warto ten odcinek obejrzeć (i przymknąć oko na niedociągnięcia), a potem czekać kolejny rok na nowy sezon

Artykuł Sherlock i upiorna panna młoda – czy rzeczywiście taka upiorna? pochodzi z serwisu Blog o prawie samych przyjemnościach.