"Niewidzialne granice" - recenzja książki

Jak poradzilibyście sobie ze śmiercią przyjaciela? Jak poradzilibyście sobie ze śmiercią przyjaciela, przy której byliście obecni? Jak poradzilibyście sobie ze śmiercią przyjaciela, przy której byliście obecni, a która być może jest Waszą winą? Może gdybyście coś zrobili inaczej, coś powiedzieli lub też coś przemilczeli - może wtedy nie byłoby żadnej śmierci....?

Kilian Jornet wyrusza ze swoim górskim kompanem na wyprawę przez Masyw Mont Blanc. Wyprawa ta okazuje się jednak ostatnią wyprawą jego kolegi, który ginie, pokonany przez bezlitosne i nieobliczalne góry. Kilian długo nie może poradzić sobie z jego stratą, zadając sobie mnóstwo pytań i zastanawiając się nad sensem życia. Ucieczka w samotność, w alkohol, w przygodnie poznane kobiety - to nie są rozwiązania dla niego i takie "banalne" metody nie są w stanie przynieść mu ukojenia, pogodzenia się z losem i pokonania wewnętrznego bólu. Decyduje się na wyjazd do odległego Nepalu, do Katmandu, skąd z dwoma kolegami rozpoczyna swoją wyprawę w wysokie szczyty najwyższych gór. Jak zakończy się ta eskapada? Czy przyniesie mu odpowiedzi na nurtujące go pytania egzystencjalne? Czy odnajdzie sens swojego dalszego życia? Czy może wręcz przeciwnie- wyprawa ta pomnoży jeszcze jego rozterki?

Kilian Jornet to niezwykły człowiek, wciąż przekraczający granice swojego ciała. Biegi wysokogórskie, biegi na ekstremalnie długich trasach (160 km!), alpinizm często bez liny i bez odpowiednich zabezpieczeń, narciarstwo na wysokich górach i lodowcach. Można by rzecz, maksymalny ryzykant, niezwykle często stawiający na szali własne życie. W swojej powieści "Niewidzialne granice" opisując wyprawę do Katmandu dzieli się z nami swoimi przemyśleniami, głębokimi i filozoficznymi. Nie jest to jednak nudne dumanie, przy którym walczymy z szerokim ziewaniem i chęcią przewracania kartek bez ich czytania. Wręcz przeciwnie- jego myśli są mądre, trafiające w samo sedno tematyki egzystencjalnej (mówiąc bardzo ogólnie), prowokujące nas do myślenia i zastanowienia się nad własnym życiem. Myśli te wplecione są w historie przedstawione w książce, urozmaicając całą fabułę (bądź też fabuła urozmaica te myśli ;-) ).

Druga powieść Kiliana (pierwszą jest "Biec albo umrzeć") napisana jest ładnie i zgrabnie; pokuszę się nawet o stwierdzenie, że zgrabniej niż  pierwsza pozycja. Czytać powinno się ją moim zdaniem spokojnie, bez pośpiechu, zatrzymując się przy niektórych stwierdzeniach i zapytaniach autora, starając się samemu na nie odpowiedzieć. To książka, która z pewnością przypadnie do gustu każdej osobie kochającej góry, ale nie tylko. Bo przecież niejednego z nas nurtują tematy egzystencjalne, niejeden zastanawia się nad różnymi granicami, jakże często umownymi i niewidzialnymi, granicami między szczęściem a smutkiem, wolnością a zniewoleniem w różnej postaci, między szczęściem a jego brakiem, życiem a śmiercią...